Για την οργάνωση των αγώνων μας στο Βερολίνο, με βάση την πρόσφατη εμπειρία, ΔΠ

Με αφορμή την πρόσφατη κινητοποίηση για τους μετανάστες στο Φαρμακονήσι, θα ήθελα να γράψω μερικές κριτικές σκέψεις για τους αγώνες μας στο Βερολίνο.



Ξεκινάω με ένα σύνδεσμο σε μια συνέντευξη παλιάς ΕΠΟΝίτισας στο Ριζοσπάστη για την Εθνική Αλληλεγγύη.

Η Εθνική Αλληλεγγύη ήταν η οργάνωση που χαρακτηρίστηκε ως η "μάνα του αγώνα" την τελευταία φορά που η χώρα μας υπέστη μια τόσο μεγάλη καταστροφή όπως σήμερα που έχουμε ~30% ανεργία και ~60% στους νέους,  ~25% σωρευτική μείωση του ΑΕΠ και ~40% της αγοραστικής δύναμης του λαού, που καταληστέυεται η χώρα μας και ο λαός της, δηλ. στην ...κατοχή από τους Ναζί!

Στο απόγειό της είχε ~3,5 εκατομμύρια μέλη όταν το ΕΑΜ έφτασε στα ~1,2 εκατομμύρια μέλη (τα στοιχεία από σχετικό άρθρο στην Αυγή) και ο ΕΛΑΣ πολύ λιγότερους (φυσιολογικά) μαχητές.

Η Εθνική Αλληλεγγύη (αποσπάσματα από τη συνέντευξη):

1.  "...κατάφερε να πραγματοποιήσει την ενότητα στο λαό. Ετσι, ξεκινώντας από πέντε πρόσωπα το '41, έγινε η πιο πλατιά και πολυάνθρωπη οργάνωση που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα. Απευθύνθηκε σε κάθε Ελληνα, σε κάθε πατριώτη και από τα τρία εκατομμύρια μέλη της τα δύο τρίτα περίπου ήταν γυναίκες..."

2. "...δεν ήταν μια φιλανθρωπική ουδέτερη οργάνωση, ήταν μια αγωνιστική οργάνωση και, μάλιστα, παράνομη για τους κατακτητές. Συνεργάστηκε με προσωπικότητες απ' όλες τις παρατάξεις και με οργανισμούς, όπως ο Ερυθρός Σταυρός στα συσσίτια, λ.χ., αλλά ήταν μια οργάνωση που σύμφωνα και με το Καταστατικό της μαχόταν για την εθνική απελευθέρωση και ιδεολογία της ήταν η ιδεολογία του ΕΑΜ, που ιδρύθηκε στη συνέχεια. Το έργο της είναι έργο της οργανωμένης, συνειδητής δραστηριοποίησης του λαού μας. Το κίνημα της ΕΑ δεν ήταν μια «ομάδα θερμόαιμων», ούτε μια συμμορία τρομοκρατών, όπως έλεγαν οι Γερμανοί. Σ' αυτό το κίνημα πήρε μέρος όλος ο κόσμος, από τον κλήρο και τη διανόηση ως τον τελευταίο εργαζόμενο. Ούτε τα χρόνια στάθηκαν εμπόδιο, ούτε η σωματική αναπηρία, ούτε οι οικογενειακές υποχρεώσεις..."

3. "...Το χειμώνα του 1941-'42, χιλιάδες βρέφη και νήπια πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες. Κι όχι μόνον παιδιά: Τριακόσιες χιλιάδες ήταν οι νεκροί της πείνας στους πρώτους μήνες της φασιστικής εισβολής. Οι αρρώστιες, η φτώχεια, η έλλειψη κρατικής πρόνοιας είναι τώρα τρομακτική. Οι άνθρωποι πεθαίνουν στο δρόμο, τα παιδιά περιφέρονται σκελετωμένα, ψάχνοντας φαγητό στα σκουπίδια, οι νεκροί μένουν άταφοι, ύστερα τους μαζεύουν με τα κάρα των σκουπιδιών. Δίνοντας τη μάχη για την επιβίωση του ελληνικού λαού, η ΕΑ ξεσηκώνει ένα τεράστιο πανεθνικό κίνημα και το 1944 έχει απλωθεί πια ως την τελευταία γωνιά της Ελλάδας...
... Στην Ελεύθερη Ελλάδα, εκτός από συσσίτια, δημιούργησε παιδικούς σταθμούς, φαρμακεία, λαϊκά ιατρεία, νοσοκομεία - όπου γίνονταν χειρουργικές επεμβάσεις, με ελάχιστα μέσα, αλλά με μεγάλη επιτυχία από εξέχοντες γιατρούς. Ενίσχυσε πυροπαθείς, έχτισε σπίτια στεγάζοντας 10.103 οικογένειες (να σκεφτεί κανείς ότι τα καμένα χωριά ήταν 1.700 και τα καμένα σπίτια 165.877). Μόνον η ΕΑ Αθήνας ενίσχυσε 2.500 οικογένειες εκτελεσμένων και 16.000 διωκόμενους. Στην περίοδο της Κατοχής μέχρι τον Αύγουστο του '43, έδωσε 1.161.000 μερίδες φαγητό. Σ' όλη την Ελλάδα φροντίζει τις οικογένειες των ανταρτών. Στα ορεινά χωριά του Σινιάτσικου και της Κοζάνης, συντηρεί 3.000 άτομα, πρόσφυγες από τα χαμηλά χωριά. Στην επαρχία Γρεβενών, 7.000. Φροντίζει παιδιά και άπορους. Αυτά είναι μερικά από τα χιλιάδες δείγματα αλληλεγγύης του λαού μας στα χρόνια της Κατοχής..."

Η Εθνική Αλληλεγγύη αποτέλεσε, επομένως, την υλική και πνευματική βάση του αγώνα του λαού μας.

Αναφέρω τα παραπάνω για να τονίσω ορισμένα στοιχεία της επιτυχημένης συνταγής της Εθνικής Αντίστασης του λαού μας στην κατοχή, (η οποία οδήγησε στην απελευθέρωση της Ελλάδας και στη δημιουργία της μοναδικής δημοκρατικής, λαοκρατικής εξουσίας στην ιστορία της χώρας μας, της εργατο-αγροτικής κυβέρνησης του βουνού, της πρώτης που αναδείχτηκε με την ψήφο ΚΑΙ των γυναικών):

1. ήταν ΟΡΓΑΝΩΣΗ του λαού,
2. συμμετείχαν διάφορα κόμματα (λαϊκά, εργατικά, αγροτικά, μικροαστικά)
3.  δε συμμετείχαν όλοι οι Έλληνες, καθώς άλλοι διάλεξαν να διαφύγουν στο Κάιρο κι άλλοι να συνεργαστούν με τους Ναζί ή να γίνουν ...μαυραγορίτες..., ενώ υπήρχαν και κάποιοι λίγοι, υπερεπανάστες, τροτσκίζοντες, οι οποίοι στο όνομα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, αποκήρυξαν τον "εθνικιστικό αγώνα" του ΕΑΜ και πρότειναν τη συμφιλίωση με τους Γερμανούς φαντάρους...
4. βασίστηκε στην πρωτόβουλη λαϊκή δράση.

Σήμερα, δυστυχώς, οι ηγεσίες των αριστερών/εργατικών/μικροαστικών κομμάτων της χώρας μας δε δείχνουν την ίδια ικανότητα για να οδηγήσουν στη λαϊκή αναγέννηση της χώρας μας.
 Αυτό γίνεται φανερό από το γεγονός ότι παρόλο που υπάρχουν πολλές λαΪκές πρωτοβουλίες αγώνα και αλληλεγγύης στην Ελλάδα, ωστόσο, δεν οδηγούν σε μια συνολική ανάταση του λαϊκού κινήματος, σε μια ποιοτική βελτίωση της κατάστασης, ενώ κανένα από τα κόμματα αυτά (πχ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δεν έχει καταφέρει να πρωτοπορήσει και να ηγηθεί σε μια τέτοια προσπάθεια.

Ας πάρουμε το παράδειγμα του τι συμβαίνει εδώ στο Βερολίνο.

 Το ΚΚΕ πήρε πρώτο την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της Επιτροπής Αγώνα Νέων Μεταναστών. Ένα χρόνο μετά, η πρωτοβουλία αυτή δεν έχει καταφέρει να μαζικοποιηθεί και έχει καταφέρει να οργανώσει μόνο μία κινητοποίηση στο ελληνικό προξενείο όπου συμμετείχαν ελάχιστα μέλη της (κάτω από 20). Στην ιδρυτική της διακήρυξη καταφέρεται ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ "...που σπέρνει αυταπάτες για δήθεν φιλολαϊκή διαχείριση μέσα στην ΕΕ και με τα μονοπώλια στην εξουσία", και επομένως και κάθε άλλο κόμμα με παρόμοια στρατηγική. Με άλλα λόγια, μετατρέπει, στην ουσία, τη συμφωνία με την (ή έστω την υποταγή στην) στρατηγική του ΚΚΕ σε προαπαιτούμενο για τη συμμετοχή στην επιτροπή αυτή. Η οργάνωση του Βερολίνου του ΚΚΕ δεν συμμετέχει έμπρακτα στις προσπάθειες να σωθεί η Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου, δεν συμμετείχε στην πρόσφατη κινητοποίηση των γονιών του ευρωπαϊκού δημοτικού σχολείου "Όμηρος" ενάντια στο κλείσιμό του, ούτε στην εξίσου πρόσφατη κινητοποίηση για τους μετανάστες στο Φαρμακονήσι. Επίσης, η Επιτροπή Αγώνα Νέων Μεταναστών έχει αρνηθεί την κοινή δράση με τη Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου. (Περισσότερα για την επιτροπή αυτή μπορείτε να διαβάσετε εδώ).

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη μεγαλύτερη και πιο ενθουσιώδη οργάνωση στο Βερολίνο και φιλοδοξεί οσονούπω να μας κυβερνήσει... Πράγματι, κάποια από τα μέλη του πρωτοστατούν στη δράση της Ελλ. Κοινότητας, και σε άλλες κινητοποιήσεις που γίνονται στο Βερολίνο. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει δυσανάλογα με τις δυνάμεις του και περιορίζεται σε λίγα και συγκεκριμένα από τα μέλη του. Κάποια από αυτά τα μέλη ανταποκρίθηκαν, αρχικά, θετικά στο κάλεσμα για τη δημιουργία της Λαϊκής Επιτροπής Βερολίνου. Η επιτροπή αυτή βασίζεται στην κοινή δράση, στον κοινό πολιτικό λόγο σε όσα συμφωνούμε, στη δυνατότητα για ατομικό/κομματικό πολιτικό λόγο σε όσα διαφωνούμε, καθώς και στην ανοιχτή πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ μας, τόσο στις συναντήσεις μας, όσο και δημοσίως μέσω του ιστολογίου της επιτροπής (γι' αυτό και δεν μπορεί να είναι ούτε παράταξη, ούτε πολιτική οργάνωση). Ωστόσο, μόλις άρχισε να τίθεται το ζήτημα της διαμόρφωσης πολιτικών θέσεων, της ανάληψης ευθυνών στα πλαίσια της επιτροπής και της αντιπαράθεσης επί πολιτικών θέσεων μεταξύ μας, κάπου εκεί χάθηκε και η στήριξη/συμμετοχή των μελών του ΣΥΡΙΖΑ στην επιτροπή αυτή. Έτσι, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ απείχαν από τις συναντήσεις μας για να αποφασίσουμε για το κείμενο της κινητοποίησης για την υποδοχή Σαμαρά, όπως και σε άλλη συνάντηση για να αποφασίσουμε τις θέσεις μας ενόψει της συνέλευσης της κοινότητας για το σχολικό ζήτημα. Επιπλέον, ενώ τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν τα ψηφίσματα που πρότεινε η Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου στη ΓΣ της κοινότητας, από την επόμενη μέρα εξαφανίστηκαν και δεν ανέλαβαν καμία πρωτοβουλία για την εφαρμογή των αποφάσεων αυτών (πχ κινητοποιήσεις για το σχολικό ζήτημα). Συμπερασματικά, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ (με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις) δείχνουν απροθυμία να συμβάλλουν στην οργάνωση των αγώνων μας, και δραστηριοποιούνται περιστασιακά ή σε θέματα και με τρόπο που πιστεύουν ότι θα ευνοήσει τον υπέρ πάντων αγώνα τους ενάντια στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και υπέρ αυτής του Τσίπρα που έρχεται...

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει μικρές αλλά όχι αμελητέες δυνάμεις στο Βερολίνο. Στην αρχή κάποια από τα μέλη της έδειξαν προθυμία να συμμετέχουν στη Λαϊκή Επιτροπή, αλλά ουδέποτε ανέλαβαν κάποια πρωτοβουλία. Συστηματικά δείχνουν να υποτιμούν την αναγκαιότητα για την οργάνωση των αγώνων μας στο Βερολίνο και τη σημασία της Ελληνικής Κοινότητας ως του μοναδικού χώρου που συναντιώνται νέοι και παλιοί Έλληνες μετανάστες. Τα μέλη της δεν ασχολούνται με τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας στο Βερολίνο. πχ Δε συμμετείχαν στην κινητοποίηση για το "Όμηρος".

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν πάρει κάποια άλλη πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός μετωπικού κέντρου οργάνωσης των αγώνων μας εδώ στο Βερολίνο, πλην της Λαϊκής Επιτροπής (αν και η τελευταία συμμετέχει και στο Real Democracy, το οποίο, όμως, έχει ατονήσει, ενώ αδιαφορεί για τα ζητήματα της ελληνικής κοινότητας του Βερολίνου). Και τα δύο αυτά κόμματα δείχνουν ενδιαφέρον μόνο για να χρησιμοποιούν τις διάφορες κινητοποιήσεις που γίνονται κατά καιρούς ως μέσο πολιτικής προπαγάνδας.

Ο τρόπος οργάνωσης της κινητοποίησης για τους μετανάστες στο Φαρμακονήσι είναι ενδεικτικός:

1. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν εμφανίστηκαν εκεί ως αντιπρόσωποι των κομμάτων τους, ούτε επιχειρήσαν να κάνουν γνωστές τις θέσεις τους και να αντιπαρατεθούν με όλους τους υπόλοιπους, έχοντας, ξεκάθαρα, αυτήν την ταυτότητα.
2. Ωστόσο, ως δια μαγείας, ανέλαβαν οι μεν την ("αντιδεξιά"... -έρχονται και Ευρωεκλογές...) ντουντούκα της κινητοποίησης, και οι δε τη συνέντευξη τύπου που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, ενώ κάποιος από τους πρωτεργάτες που διαφώνησε πολιτικά μαζί τους αναγκάστηκε να αποχωρήσει, όντας βέβαια μειοψηφία στο αντιπροσωπευτικό δείγμα των ~10 ατόμων... 
3. Η κινητοποίηση τελικά έγινε από μία ανώνυμη "πρωτοβουλία", χωρίς ταυτότητα, που την επόμενη μέρα δεν υπάρχει πια, αδυνατώντας να δώσει συνέχεια στον αγώνα... Δηλ. τα κόμματα αυτά δεν επιχείρησαν τη δημιουργία μιας μόνιμης οργάνωσης του αγώνα, ούτε πριν ούτε μετά την κινητοποίηση (εδώ θυμίζω ότι, αντίθετα, η πρωτοβουλία για τη Λαϊκή Επιτροπή πάρθηκε αμέσως μετά την αντιφασιστική κινητοποίηση μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα).

(Η κριτική αυτή στρέφεται αποκλειστικά προς τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κι όχι ενάντια σε όσους συμμετείχαν και οργάνωσαν μια κατά τα άλλα σχετικά πετυχημένη -ως προς τη συμμετοχή- κινητοποίηση. Σε όλους αυτούς, που δείχνουν ότι ο κόσμος έχει όρεξη να αγωνιστεί, αξίζουν συγχαρητήρια. Από την άλλη θα πρέπει όλοι να προβληματιστούμε για την προοπτική των αγώνων μας.)

Ο αναγνώστης μπορεί να συγκρίνει το πώς στήθηκε η Εθνική Αλληλεγγύη με την πρακτική των κομμάτων αυτών στο Βερολίνο. Το ΚΚΕ απέχει, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν μια λογική "ότι αρπάξουμε σε αυτό το one time show"...

Το χειρότερο από όλα είναι, ότι για όσους δεν αρκούνται να έρθει η σωτήρια μέρα της "αριστερής κυβέρνησης" ή "του αντικαπιταλιστικού μετώπου για την επανάσταση", δηλ. για όσους τοποθετούν και το ζήτημα της κυβέρνησης και αυτό της επανάστασης με τέτοιον τρόπο στο χρόνο και στον τόπο, ώστε να θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα την ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, οι συμπεριφορές αυτές μοιάζουν σα μια σειρά απο αυτοεκπληρούμενες προφητείες:

1. Το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται ότι "με αυτούς", δηλ. με το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν μπορεί να γίνει τίποτα, και επομένως σωστά φροντίζει να μη συγχρωτίζεται μαζί τους, ειδικά εφόσον το ίδιο έχει μια αυξημένη αγωνιστικότητα και ικανότητα στην οργάνωση του λαού...
2. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ νιώθουν κάθε φορά που μια κινητοποίηση έχει μειωμένη συμμετοχή ότι δικαιώνονται για το ότι "δεν υπάρχουν περιθώρια για τη δημιουργία μεταναστευτικού κινήματος στο Βερολίνο, ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να συμμετάσχει", παρόλο που οι ίδιοι δεν δουλεύουν με συνέπεια και επιμονή για την οργάνωσή τους...
3. Όσοι δεν είναι σε κόμματα και τα έχουν σιχαθεί δικαιώνονται στο "έξω τα κόμματα από την πρωτοβουλία/κινητοποίησή μας" που, όμως, επίσης οδηγεί στην αδυναμία οργάνωσης του αγώνα, ενώ υποκρύπτεται και μια φασιστική λογική...

 Η πραγματικότητα είναι, όμως, διαφορετική. Οι Έλληνες στο Βερολίνο έχουμε πολλούς λόγους να οργανώσουμε ασυμβίβαστα και με αλληλεγγύη και κοινή δράση τους αγώνες μας:

1. στο πλευρό των άλλων μεταναστών και των Γερμανών εργαζομένων για καλυτέρευση όλων των όρων της ζωής μας εν μέσω καπιταλστικής κρίσης (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, ανεργία, εργασιακά δικαιώματα κτλ), πχ με το να οργανωνόμαστε στα αντίστοιχα σωματεία,
2. για τα ιδιαίτερα προβλήματα της ελληνικής κοινότητας και της καθημερινότητάς μας εδώ (υποδοχή μεταναστών, σχολικό, οικονομικά προβλήματα κοινότητας, εργασιακή υπερεκμετάλλευση κτλ),
3. για να επηρεάσουμε, όσο μας αναλογεί, τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Η μέχρι σήμερα στάση των κομμάτων αυτών καθυστερεί την οργάνωσή μας. Όμως, ο λαός θα βρει αργά ή γρήγορα τον δρόμο, όπως τότε με την Εθνική Αλληλεγγύη και το ΕΑΜ (τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών)...

Η Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου πάντως υπάρχει και δραστηριοποιείται, κι όσοι πρόθυμοι, προσέλθετε!

 Τα επόμενα αγωνιστικά ραντεβού μας είναι στις κινητοποιήσεις για το "Όμηρος", στην επικείμενη ΓΣ της κοινότητας που θα κρίνει πολλά για το χαρακτήρα της και τη χρηματοδότησής της, στη εκδήλωση-συζήτηση που θα οργανωθεί στα τέλη Μαρτίου για το σχολικό ζήτημα υλοποιώντας την απόφαση της προηγούμενης ΓΣ της κοινότητας.


Υ.Γ. Ελπιίζω αυτή τη φορά, η τοποθέτηση αυτή να αποτελέσει αφορμή για ανοιχτή αντιπαράθεση, ειδικά αν κάποιοι πιστεύουν ότι αδικούνται από την κριτική, κι όχι για κουβέντες πίσω από πλάτες...